Even slikken.

Lieve Tine,

Tig jaar geleden, nadat ik enkele keren uit de traplift was gevallen en ook geen rolstoel wilde, hebben de artsen mij maar één keus gegeven!

OF NAAR HEN LUISTEREN of géén aandacht en zorg meer van hen krijgen.

Wel Tine, ik kon het niet geloven en wilde het niet geloven, ik had toch nog speciale krukken waar ik enkele stappen mee kon doen.
Ook hier was ik vele keren mee gevallen tot de huisarts ze onder mijn (grof gezegd) KONT wegsloeg.
Toen werd ik ook door hem verplicht om te doen waarvan hij wist wat nodig was, dat was in mijn geval niet weinig!!!

Ons huis verkopen en in een huurhuisje wat WEL goed aangepast was te gaan wonen.
(4 kamers minder)
Niet dat wij het minderwaardig vonden, een huurhuisje, maar wij hadden jaaaaaaaaaren gespaard om zoiets te kunnen kopen.
Ook moesten wij naar een zorgwinkel om een rolstoel en een goede stoel voor de huiskamer waar ik in kon zitten te passen.

Lieve Tine, je kunt mij geloven of niet maar ik heb zeker 1/2 uur gehuild als een klein kind in die winkel.
Waar ook andere mensen (klanten) waren, maar daar had ik geen oog voor.

Nu na tig jaren, zal ik je eens iets vertellen.
Had ik maar eerder naar alle artsen geluisterd, en was ik maar niet zo eigenwijs geweest, dan had ik nu niet zoveel ellende met alles en zou ik mij véél beter voelen!!!

A.U.B.Tine, doe wat de artsen tegen je zeggen nu het nog kan!!!
Later ben je ze er dankbaar voor want je kunt dan nog dingen doen die ik niet meer kan.

Hopelijk neem je alles aan wat men je vertelt, je hoeft je nergens voor te schamen want jij hebt je lichaam en gebreken (zoals de artsen zeggen) niet zelf uitgezocht!

Lieve Tine, ik kan het je niet genoeg vragen, accepteeer het A.U.B. nu is het moeilijk, dat weet ik maar later heb je er absoluut geen last of spijt meer van en ben je alleen nog maar blij met alles wat je voor JOUW gezondheid hebt gekregen!!!

Ger en ik weten wat het is en wensen je erg veel sterkte en hopen dat je alles zo spoedig mogelijk krijgt!

Lieve groeten, Ger en Jeannette

Lieve Tine,

Het zal inderdaad behoorlijk slikken zijn als je dit allemaal aangeboden krijgt, terwijl je 'alleen maar'
voor een parkeerkaart ging. Je wordt met je neus op feiten gedrukt waar je zelf nog helemaal niet
aan wil... Dingen die je (nog) niet nodig denkt te hebben, maar waar anderen dus anders over denken.
Probeer het van de positieve kant te bekijken: hoe vaak hoor je niet dat mensen moeten vechten
tegen de bierkaai om iets geregeld te krijgen op dit vlak -en dat het vaak niet eens lukt, terwijl het zo
hard nodig is!-, of dat er geen geld (meer) voor blijkt te zijn. Je krijgt het niet toegewezen om jou te
laten voelen dat je hulpbehoevend zou zijn of gaat worden, maar om ervoor te zorgen dat je zo lang
mogelijk zelfstandig kan functioneren. Het is de bedoeling dat het je leven vergemakkelijkt, en dat je
je kan concentreren op de mogelijkheden die je wél hebt!
't Is meer een kwestie van accepteren van feiten dan het accepteren van hulp, en dat maakt het juist
zo moeilijk... Maar je bent een positief denkende vrouw, zo heb ik je leren kennen, en dit 'hobbeltje'
kan je echt wel nemen!

Groeten van Laura.

hey tine, kop op hoor, het zal inderdaad even slikken geweest zijn , maar het IS nu zo, ge kunt er met de beste wil niks aan veranderen, maar ge kunt er wel het beste van maken , en neem aub aan wat ze u willen geven , net zoals jeannette zegd, ge hebt het misschien nu nog niet nodig, ge kunt nog met de auto rijden, doe dat dan ook,laat die stoel thuis, en al wat ge nog niet of nooit nodig zult hebben , maar vergeet niet dat ze u geloven , en dat ge de middelen nu ter beschikking krijgt , en als ge het toch echt nodig hebt, dan kun je het onmiddellijk gebruiken, al was het maar om wandelingen te maken , er zijn er die het ook doen in geval van gebroken benen of zo, blijf aub possitief he, dat is zéér belangrijk,
hou de moed er in




[afbeelding verwijderd niet-https]

een boeketje bloemen aangeboden aan een dapere lady

groetjes
annie

Lieve mensen, wat voel ik me getroost door jullie lieve en opbeurende woorden. Jeanette, er is me al een paar jaar geleden gezegd dat ik hulp moest aanvragen , maar eigenwijs als ik was, deed ik of mijn neus bloedde. Ik heb bijna een half jaar in een revalidatiecentrum therapie gehad om mijn eigen lichaam beter te leren kennen en vooral, behandelen. Ik heb er veel van opgestoken en dank zij mijn revalidatiearts heb ik de moed gehad om naar het zorgloket te gaan en zie daar het resultaat. Ik ben blij dat ik in ieder geval nog veel in mijn eigen tempo kan doen met hulp van mijn krukken. Tuinen bezoeken lukt me gelukkig wel omdat ik om de paar meter kan stoppen om op adem te komen. Positief is dat ik volgende week een ruggeprik kan halen bij de pijnpoli zodat ik met de feestdagen zonder noemenswaardige pijn kan genieten van mijn nageslacht die dan mijn verjaardag en onze 45 jarig huwelijksdag komen vieren. Dat heb ik in ieder geval. Hoe het volgend jaar gaat, zien we nog wel. In ieder geval , iedereen bedankt voor de lieve opbeurende woorden.

Liefs.

Tine