Onze tuinbabbel is een plaats waar je ideeën, foto's, gebeurtenissen met andere tuinvrienden kan delen. Momenteel hebben we zo'n 12.000 tuinvrienden die hieraan deelnemen.
Heb je nog geen account?
Registreer je hier en maak deel uit van onze community.
Ons tuinforum is een plaats waar ideeën en inzichten over verschillende onderwerpen in verband met tuinieren uitgewisseld kunnen worden.
Heb je een tuinvraag, misschien is deze behandeld in het forum? of stel de vraag gerust aan onze tuinvrienden....
Bekijk hier de tuinfoto's van onze tuinvrienden.
Hier heeft elke gebruiker zijn eigen foto album. Plaats hier jouw mooiste tuinfoto's en deel ze met onze tuinvrienden. Zij kunnen op hun beurt van jouw tuin meegenieten en op jouw foto's reageren.
Bij de Plantenherkenner kun je foto's toevoegen van planten die je niet kent.
Andere tuiniers kunnen je dan helpen om de plant te identificeren.
het is koud en zonnig buiten,af en toe komt een stevige windvlaag opzetten met regen en soms hagelbuien. echte maartse buien dus. al een weekje of twee zijn in de tuin hier en daar maartse viooltjes aan het bloeien... lieflijke kleine blauwe bloemetjes. ik heb een heel speciale band met hen. jaren geleden,nog niet lang getrouwd en voor het eerst ons eigen huisje gekocht ,had ik een paar plantjes meegenomen voor in mijn "eerste echte eigen hof" meegenomen van "bij ons thuis" van mijn vader van wie ik de tuinmicrobe heb geérfd. en ieder jaar als de viooltjes in bloei stonden fietste ik gelijk naar pa,om te zien of de zijne ook al bloeiden of andersom: stond pa voor de deur: mijn viooltjes zijn aan het bloeien,hoe staat het met de jouwe... apetrots waren we beiden steeds op die kleine blauwe bloemenkinders van ons. de jaren verstreken en op een bepaald moment is (veel te vroeg)mijn pa ons ontnomen. en elk jaar kwamen de viooltjes weer,maar papa was er niet meer. eerste keer voelde ik enkel verdriet,omdat ik het niemand kon gaan zeggen: mijn viooltjes staan in bloei! tuurlijk kon ik het wel vertellen,maar zo bedoel ik het niet. naarmate de tijd vorderde was ik weer blij als ik ze weer voor het eerst dat jaar zag...en dacht aan papa,en vertelde hem dat "onze" viooltjes bloeiden... dit jaar was het voor mij weer moeilijk: dit jaar zou ik hier voor de laatste keer getuige zijn van de bloemekes van ons pa.. elke ochtend kijk ik naar ze en word vervuld van allerlei gedachten. weemoedig,verdrietig,blij.. en natuurlijk ga ik ook hier weer een paar van meenemen naar het nieuwe huis,maar toch..
Waarschijnlijk hebben de meesten van ons zo één of andere plant "geërfd", letterlijk EN figuurlijk, in onze tuin EN in ons hart ... Voor mij zijn dat de grote baardirissen !
Voor jou zijn de maartse viooltjes echt symbolen geworden, van de liefde voor je vader, de gedeelde passie voor het tuinieren, en nu word je dus weemoedig van het 'verlaten' van je huis. Ik kan het me zó goed voorstellen, en leef echt met je mee! Gelukkig verhuizen alle goede en fijne herinneringen met je mee, in je hart, en zal het nieuwe huis ook weer echt jóuw plekje worden, zeker als je de maartse viooltjes met je meeneemt!
maartse viooltjes gaan zéker mee hoor! als het dingen en dingetjes die met tuin en planten te maken heeft mis ik papa heel hard,omdat de anderen dezelfde interesse niet delen. enkel hij kon zo kinderlijk blij zijn als ik nu ook ben met zulke dingen,vandaar dus. de rest vind me weerschijnlijk een beetje "een rare"
Ja cetinel, blijf jij maar altijd een beetje "een rare", zo kennen we jou en zo houden we van jou!!
ik begrijp ook, oh zo goed, wat jij voelt want voor mij zijn het de grote witte "margrieten" en de kleine wilde viooltjes die me aan mijn mama herinneren, omdat zij er zóveel van hield en zij het was die mij de liefde en het respect voor de natuur bijbracht.
Wat heb je dit alles mooi omschreven... Da's nou NOSTALGIE
Met weemoed terugdenken aan die "goeie" tijd toen jullie de gezamenlijke passie nog deelden.
Maar waar je ook naar toe gaat, je papa zal altijd mééverhuizen. Hij zal er oplettend op toe zien, wel is waar met een knipoog dat jij weer goed voor jullie viooltjes zult zorgen.
Ik kan over dat gevoel niet meepraten maar wat lees ik vertederend jullie teksten.......ik weet dat je het momenteel niet gemakkelijk hebt en geef je daarom een dikke knuffel.
Soms grijpen de teksten me bij de keel... mijn vake zaliger was geen natuurmens en lachte zich een bult als ik mij diep moest neerbuigen om het kruid te wieden, zijn raad was: "perluit, plant dat toch allemaal vol dan kom ik nog eens zien!" Sindsdien ben ik nog altijd aan het volplanten....hij komt maar niet kijken